Μα ας σταθώ στο ίδιο το βιβλίο… Αιθέριον – Η Αιώνια Φωτιά Η αφήγηση δεν βαδίζει, καλπάζει. Κάθε σελίδα κι ένα χτύπημα στην καρδιά, κάθε κεφάλαιο μια κατηφόρα στην οποία, αντί να φρενάρω, έτρεχα με ορμή.

Οι ήρωες δεν είναι απλές φιγούρες που κινούν τα νήματα της πλοκής. Είναι ψυχές με σφυγμό, με πληγές και με δίψα για λύτρωση. Ο καθένας σέρνει μαζί του το δικό του φορτίο, μια ιστορία που τον σμιλεύει και τον καθορίζει. Και όταν όλοι αυτοί συναντιούνται, υφαίνεται ένα σύνολο που μοιάζει με υφαντό, όπου η μοίρα του ενός μπλέκεται αδιάρρηκτα με το πεπρωμένο του άλλου.

Ο κόσμος που τους περιβάλλει είναι στέρεος και αληθινός χωρίς να χρειάζεται φανταχτερές πινελιές. Χτίζεται με απλότητα και ακρίβεια, ώστε να μπορείς να τον αγγίξεις και να τον πιστέψεις. Ακόμη και οι σκηνές βίας ή αγριότητας κουβαλούν τη βαρύτητα του μοιραίου, χωρίς ελαφρότητα και καμία ένδειξη πρόχειρης εντύπωσης.

Μέσα στο έργο λάμπουν ιδέες σαν σπινθήρες. Απόκρυφα σημάδια, δυνάμεις που αναδύονται από το βάθος του χρόνου, μάχες όπου σίδερο και μαγεία συναντιούνται, στιγμές όπου το ατομικό πεπρωμένο συναντά τη μοίρα ενός ολόκληρου κόσμου. Κι όλα αυτά εναλλάσσονται με συγκίνηση, με θυσίες, με απώλειες που δεν αφήνουν την ψυχή αλώβητη.

Αν θα ’πρεπε να σημειώσω κάτι, θα ήταν ο ρυθμός. Σε ορισμένα σημεία κυλά με ορμή καταιγίδας, γεγονότα στοιβάζονται με ταχύτητα που σε κάνει να κρατάς την αναπνοή σου. Ίσως να επιθυμούσα κάποιες σκηνές να απλωθούν περισσότερο, να αποκτήσουν τον χώρο που τους αξίζει. Μα αυτό είναι επιλογή του συγγραφέα. Για άλλους, αυτή ακριβώς η ακατάπαυστη ροή θα θεωρηθεί προτέρημα, καθώς κάνει την ανάγνωση να μοιάζει με ορμητικό ποτάμι που τίποτα δεν το σταματά.

Η γραφή του δημιουργού είναι καθαρή και μεστή, χωρίς περιττό βάρος. Οι διάλογοι στέκονται φυσικοί και ζωντανοί, ενώ στις περιγραφές υποβόσκει μια δύναμη ήρεμη αλλά ισχυρή, ικανή να σε κερδίσει χωρίς να υψώσει ποτέ τη φωνή. Και μέσα σε αυτή τη ροή, εκεί που δεν το περιμένεις, αναδύεται το συναίσθημα — όχι κραυγαλέο, αλλά βαθύ, αληθινό.

Κάθε σελίδα την γεύτηκα σαν παλιό κρασί που κρατά μέσα του φωτιά και σοφία. Ο πήχης στήθηκε ψηλά, και τώρα περιμένω τη συνέχεια όπως ο ταξιδιώτης καρτερά τον πρώτο ήλιο μετά από νύχτα ατέλειωτη. Γιατί βιβλία σαν κι αυτό δεν είναι απλώς ιστορίες. Είναι σπίθες που πέφτουν μέσα μας και γεννούν φλόγες ικανές να φωτίσουν σκοτάδια και να φέρουν καινούργιες αυγές.