Στον πλανήτη Οτράντο, τα ερείπια της ανθρωπότητας πάλλονται ακόμη από την ανάμνηση της Γης. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, όπου η τεχνολογία έχει καταδικαστεί και η γνώση θεωρείται αμάρτημα, γεννιέται μια αφήγηση για την αναζήτηση ταυτότητας, για τη φωτιά της ανυπακοής και για την εσωτερική επανάσταση που προηγείται κάθε άλλης.

Η Μπαρμπάτσαλου παρουσιάζει έναν κόσμο σμιλεμένο με προσοχή — κάθε πόλη, κάθε ερημιά, κάθε ίχνος του Καθεστώτος των Κλέιτον μοιάζει να κουβαλά παρελθόν. Το μαγικό της σύστημα, δε, είναι ιδιόρρυθμο και τολμηρό· βασισμένο όχι σε ρούνους και ψαλμούς, αλλά σε μια φιλοσοφική έννοια της ισορροπίας, που θυμίζει περισσότερο ενεργειακή αρμονία παρά ωμή δύναμη. Δεν έχω ξανασυναντήσει κάτι ανάλογο στα ελληνικά αναγνώσματά μου.

Η γραφή της είναι καθαρή, χωρίς περιττά στολίδια, και κυλά με ευκολία. Είναι από εκείνες τις πένες που γνωρίζουν να χτίζουν σκηνές με λιτότητα και ρυθμό. Παρ’ όλα αυτά, στις μόλις 179 σελίδες, νιώθει κανείς πως ο καμβάς της ιστορίας είναι μεγαλύτερος απ’ ό,τι χωρά στο πλαίσιο. Οι χαρακτήρες της, ιδίως η Σέφη, μοιάζουν με φιγούρες που έχουμε δει μόνο από μια χαραμάδα — υποψιαζόμαστε τη βαθύτερη πολυπλοκότητά τους, αλλά δεν τη ζούμε ακόμη.

Σε κάποια σημεία, η αφήγηση μοιάζει να απομακρύνεται από τον πυρήνα της, περιδιαβαίνοντας στις συνοικίες και τα ερείπια του Οτράντο χωρίς να ρίχνει φως στις ψυχές των ανθρώπων που τα κατοικούν. Μα είναι ντεμπούτο — και μάλιστα πολλά υποσχόμενο.

Οι Περιπλανώμενοι δεν είναι απλώς μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Είναι ένα προσχέδιο κόσμου που ζητά τη συνέχειά του· ένα πρώτο κεφάλαιο που αφήνει την αίσθηση πως κάτι πολύ μεγαλύτερο κινείται στις σκιές.

Προσωπικά, ανυπομονώ για τη συνέχεια. Και ελπίζω αυτή τη φορά, η Τίνα Μπαρμπάτσαλου να αφήσει το σύμπαν της να απλωθεί ολόκληρο — χωρίς φόβο, χωρίς περιορισμούς, όπως μόνο οι αληθινοί περιπλανώμενοι μπορούν.