Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα σπίτι με κήπο με έκανε να κοιτάξω δύο φορές από το παράθυρο πριν κοιμηθώ. Το βιβλίο του Τσιρακίδη, μικρό σε μέγεθος αλλά όχι σε αντίκτυπο, το κατάφερε. Όχι με φτηνούς τρόμους, αλλά με εκείνη τη λεπτή ανατριχίλα που γεννιέται όταν μια ιστορία μοιάζει… πολύ πιθανή.
Υπάρχουν βιβλία που υπόσχονται περισσότερα απ’ όσα χωράνε στις σελίδες τους — και Ο Κήπος του Τσιρακίδη είναι ένα από αυτά. Μια ιστορία με δυνατό πυρήνα, έντονη ατμόσφαιρα και ενδιαφέρον concept, η οποία όμως σε αρκετά σημεία μοιάζει να αντιμετωπίζει τα όριά της εξαιτίας της μικρής έκτασής της.
Η ιδέα δύο ανθρώπων που ζουν στο ίδιο σπίτι σε διαφορετικές εποχές είναι γοητευτική και λειτουργεί. Η σύνδεση που δημιουργείται ανάμεσά τους, έστω και υπόγεια, δίνει βάθος και ένταση. Ωστόσο, αυτή η δημιουργική βάση μένει κάπως ανεκμετάλλευτη. Θα περίμενε κανείς πιο ουσιαστική διάδραση ανάμεσά τους, μια πιο έντονη αίσθηση ότι οι ιστορίες τους «κουμπώνουν». Συχνά η αφήγηση φτάνει κοντά σε αυτό το σημείο – αλλά δεν το αγγίζει όσο θα μπορούσε.
Η ατμόσφαιρα είναι αναμφίβολα το μεγάλο ατού του βιβλίου. Ο Τσιρακίδης γράφει όμορφα, με γλαφυρές εικόνες και έντονη σωματικότητα. Στήνει πολύ γρήγορα την ψυχική κατάσταση των ηρώων και μεταδίδει επιτυχημένα φόβο και ασφυκτική ένταση. Κάποιες σκηνές είναι πραγματικά δυνατές.
Όμως, υπάρχουν στιγμές όπου η αφήγηση μοιάζει κάπως φειδωλή: θα μπορούσε να εμβαθύνει λίγο περισσότερο στις προσωπικές ιστορίες, στις σχέσεις, ή στα κίνητρα των χαρακτήρων. Υπάρχουν υπαινιγμοί που θα άξιζαν μεγαλύτερη ανάπτυξη.
Η υπόθεση της Αλεξάνδρας και της σύναξής της, αν και ενδιαφέρουσα, μένει πιο θολή από όσο θα έπρεπε. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει ο αναγνώστης τι συμβαίνει, αλλά το κομμάτι αυτό μοιάζει να χάνει την ευκαιρία να δώσει το επιπλέον βάθος που θα ανέβαζε τη μυθολογία του βιβλίου σε άλλο επίπεδο.
Και έπειτα έρχεται το τέλος.
Λειτουργεί, κλείνει την ιστορία καθαρά – όμως δεν έχει την ένταση, το βάρος ή την κορύφωση που θα μπορούσε να έχει ένα βιβλίο τρόμου και μαγείας με τόσο υποσχόμενο χτίσιμο. Προσωπικά το ήθελα πιο δυνατό, πιο τολμηρό, πιο… «τελευταίο χτύπημα».
Πρέπει να τονίσω και κάτι ακόμη: η μικρή φόρμα εδώ λειτουργεί και δεν λειτουργεί ταυτόχρονα. Από τη μία, η ιστορία διαβάζεται γρήγορα, δεν κάνει κοιλιές και κρατά την προσοχή. Από την άλλη, περιορίζει τις δυνατότητες του ίδιου του βιβλίου. Συχνά νιώθεις ότι ο κόσμος, οι χαρακτήρες και τα βασικά γεγονότα έχουν περισσότερο υλικό να δώσουν, αλλά δεν προλαβαίνουν.
Ο Κήπος είναι μια καλοδουλεμένη ιστορία με όμορφη γραφή και έντονη ατμόσφαιρα, που όμως μένει ένα βήμα πριν αξιοποιήσει πλήρως το δυναμικό της. Θα ικανοποιήσει όσους θέλουν ένα σύντομο, σκοτεινό ανάγνωσμα με μαγεία και ψυχολογικό τρόμο. Αλλά για τον αναγνώστη που θέλει βαθύτερη ανάπτυξη, βαρύτερο τέλος και πιο γενναίο «άνοιγμα» της μυθολογίας, κάποιες πτυχές θα φανούν συγκρατημένες.
Παρόλα αυτά, είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα, γρήγορα και αφήνει ατμόσφαιρα — ακόμη κι αν μένει η αίσθηση ότι ο συγγραφέας είχε περισσότερα να πει.
Book Cover
