Η ιστορία, ενώ πατά πάνω στα γνώριμα μονοπάτια του είδους – και ας μην κοροϊδευόμαστε, οι ιστορίες με ζόμπι παρουσιάζουν αναπόφευκτα σκηνικά – κρύβει ένα φινάλε που κανείς δεν προβλέπει. Αυτό το αιφνιδιαστικό κλείσιμο είναι που γαντζώνει τον αναγνώστη και του θυμίζει πως ακόμη και στα πιο κλισέ μονοπάτια μπορούν να καραδοκούν ανατροπές.

Το οπτικό κομμάτι λειτουργεί σαν καταλύτης! Τα εικαστικά δεν είναι απλή συνοδεία, αλλά σαν παράθυρα που βαθαίνουν την εμπειρία και σε κάνουν να νιώθεις περισσότερο μέσα στον κόσμο της αφήγησης.

Στα θετικά του βιβλίου, δεν μπορώ να μην αναφέρω τη μικρή του έκταση – ένα έργο που εύκολα καταναλώνεται σε ένα απόγευμα, αλλά σε αφήνει με γεύση μεγάλης περιπέτειας. Η ποιότητα της έκδοσης, δεμένη με το καλλιτεχνικό της ένδυμα, το καθιστά ένα από τα πιο τίμια “value for money” διαβάσματα που έχω πιάσει στα χέρια μου τελευταία!

Στα αρνητικά, μπορώ να αναφέρω μόνο το πόσο λίγο γνωρίζουμε τους πρωταγωνιστές, αλλά σε 116 σελίδες είναι πολύ δύσκολο να μπεις σε λεπτομέρειες. Ίσως πάλι, να μην έχει νόημα να εμβαθύνουμε, αφού στην τελική βρισκόμαστε στον εικονικό κόσμο… ή μήπως όχι;

Δεν θα το κρύψω… δεν πρόκειται για φιλολογικό άθλο ή για περίτεχνα γλωσσικά παιχνίδια. Μα ούτε και χρειάζεται. Το συγκεκριμένο είδος δεν αναζητά περίπλοκες συντακτικές δαιδαλώδεις κατασκευές, αλλά ζητά ρυθμό, δράση και πνοή. Και εδώ ο συγγραφέας παραδίδει ακριβώς αυτό που πρέπει.

Δύο προσωπικές νότες:
Α) Μέχρι τις πρώτες εξήντα-εβδομήντα σελίδες πίστευα πως διάβαζα μια γνώριμη ιστορία παρέας και ζόμπι, ένα μοτίβο που δύσκολα θα στήριζε έξι ολόκληρα βιβλία. Και τότε, απ’ το πουθενά, ΜΠΑΜ μια ανατροπή με πέταξε εκτός ισορροπίας και ήδη με οδήγησε κατευθείαν στο δεύτερο τόμο.
Β) Ζητώ συγγνώμη από τους φίλους μου στα μέσα, καθώς οι επόμενες μέρες θα είναι σίγουρα πλημμυρισμένες από ζόμπι, γιατί ήδη έχω τα υπόλοιπα τέσσερα στα ράφια μου και δεν σκοπεύω να περιμένω.

ΥΣ. Έχω την αίσθηση πως ο Στέφανος Καράμπαλης κρύβει πολλά περισσότερο σε λογοτεχνικό επίπεδο, και ενώ προφανώς αγαπάει το είδος που υπηρετεί, αυτό ίσως κάπου να τον περιορίζει. Θα ήθελα να τον δω κάποια στιγμή να καταπιάνεται και με άλλα λογοτεχνικά είδα.

Συμπέρασμα: Το Πριν το Χάραμα δεν είναι αριστούργημα γλώσσας, αλλά είναι άριστο δείγμα του είδους που υπηρετεί. Και γι’ αυτό αξίζει. Γιατί δεν χρειάζεται πάντα να ανακαλύπτουμε νέες λέξεις∙ αρκεί να βρίσκουμε ιστορίες που μας κάνουν να ζούμε ξανά το παιχνίδι.