Οφείλω να ξεκινήσω με μια παραδοχή… αυτό το βιβλίο το αδίκησα. Το άνοιξα σε μια περίοδο βαριάς κόπωσης, όταν η καθημερινότητα πίεζε αλύπητα. Δεν μπόρεσα εξαρχής να βυθιστώ ολοκληρωτικά στα νερά της Φιοβέτζια, κι όμως, όσο προχωρούσα, τόσο καταλάβαινα πως κρατούσα στα χέρια μου ένα έργο σμιλεμένο με φροντίδα και έρευνα, που απαιτεί την προσοχή και την αφοσίωση του αναγνώστη.
Ο Αλέξανδρος Τριανταφύλλου χτίζει μια πόλη που πνίγεται στην πανδημία, αλλά ταυτόχρονα σφύζει από ζωή, πολιτικές ίντριγκες, κατασκοπίες και εγκλήματα. Τα κανάλια δεν μεταφέρουν πια γόνδολες, αλλά φόβο, συνωμοσίες και το σιωπηλό βλέμμα του θανάτου. Οι εικόνες που ξεδιπλώνονται είναι σκληρές, γεμάτες αίμα και σκιά, μα ποτέ επιτηδευμένες: έχουν τη δροσιά της αλήθειας.
Δύο φιγούρες κυριαρχούν στην αφήγηση. Ο Τζουλιάνο, με την αγωνία του να σώσει τους δικούς του, και ο Τζάκο, λαθρέμπορος με παρελθόν βαρύ και βλέμμα στραμμένο σε μια καινούρια ζωή. Οι πορείες τους τέμνονται, και μέσα από τις συγκρούσεις, τα πειράματα, τις συμπτώσεις και τις αποφάσεις, αναδεικνύεται μια ιστορία που ακροβατεί ανάμεσα στη μοίρα και την ελεύθερη βούληση.
Η γλώσσα του συγγραφέα είναι άμεση, με όρους που ταιριάζουν στις σκηνές, με διαλόγους ζωντανούς που φανερώνουν χαρακτήρες κι όχι απλώς εκφωνητές πλοκής. Οι πρωταγωνιστές έχουν δικές τους φωνές, δικά τους όνειρα, και πάνω απ’ όλα αλλάζουν, μεγαλώνουν, σκληραίνουν ή λυγίζουν μπροστά στα γεγονότα. Τα μικρά κεφάλαια κρατούν τον ρυθμό σφιχτό, ενώ η εναλλαγή τόπων και διαθέσεων δίνει μια σχεδόν κινηματογραφική αίσθηση.
Δεν είναι ένα αψεγάδιαστο βιβλίο – μα ποιο αληθινό έργο τέχνης είναι; Ο Αλέξανδρος αγαπά τον κόσμο του, ίσως και να τον λατρεύει, και ίσως καλούμαστε και εμείς να νιώσουμε έτσι για να καταλάβουμε κάθε πτυχή του. Αυτό που μένει τελικά είναι η αίσθηση της εντιμότητας. Μια αφήγηση που δεν ωραιοποιεί, δεν κρύβει, αλλά δείχνει την ανθρώπινη φύση μέσα στην αρρώστια, τη διαφθορά, τον πόλεμο, την απελπισία, και ταυτόχρονα μέσα στην ανθρωπιά, την πίστη, την αγάπη. Είναι ένα κείμενο που σε ταρακουνά, που σε αναγκάζει να σταματήσεις για να πάρεις ανάσα πριν συνεχίσεις.
Στα Κανάλια του Τρόμου δεν είναι απλώς μια ιστορία φαντασίας. Είναι ένας καθρέφτης όπου αναγνωρίζουμε τις ίδιες φιλοδοξίες, τις ίδιες αδυναμίες, τον ίδιο τρόμο που συνοδεύει την ανθρώπινη πορεία στους αιώνες.
Κι αν στην αρχή το αδίκησα, στο τέλος ένιωσα πως με κέρδισε.
ΥΣ. Θα ήθελα σε μια επόμενη έκδοση να εμπλουτιστεί με ένα παράρτημα, με όλο το εξειδικευμένο λεξιλόγιο για να μπορώ να παρακολουθήσω καλύτερα τις λεπτομέρειες.
Book Cover
Λεπτομέρειες
Σχετικές Κριτικές
